De schaduwzijde van het bestaan blootleggen, was dat een goed idee?

Het was avond. De televisie stond aan. Mijn dochters waren bij hun vader. Ik lag uitgeteld op de bank en mijn vriend masseerde zachtjes mijn voeten. ‘Harder!’, zei ik.

Hij had voor mij gekookt toen ik thuiskwam. Hij had mijn woonkamer een beetje opgeruimd. De kaarsjes brandden. Nog drukte er iets op me. Iets pijnlijks. Iets zwaars. Ik vroeg me af of het nou wel zo’n goed idee van mij was geweest. Het willen belichten van de schaduwzijde van ons bestaan. Mijn bestaan, welteverstaan. Het was juist de hoogste tijd voor lente. Licht. Weg met de duisternis.

We keken gezellig naar een achtergrondreportage over het toeslagenschandaal. Het had mensenlevens vermorzeld. Onderzoek had uitgewezen dat het morgen zo weer kon gebeuren, omdat de patronen die aan de basis van het schandaal lagen niet waren doorbroken. De basis van het schandaal, dacht ik. Dat ben ik natuurlijk.

Gaat zij nu elke keer in de krant onze geheimen onthullen? Ik hoorde het mijn vader weer zeggen. ‘May karma be with you’, zei een kassamedewerker vandaag tegen mij. Waarom moest ik die ongrijpbare, duistere kantjes ook zo nodig bij de kladden vatten?

Ik rilde. Hoe langer hoe meer kreeg ik het gevoel dat ik de Schaduw zelf aan het worden was. Schimmig. Donker. Koud. Alles wat een mens niet wilde zijn. Mijn vriend kneep nu als een bezetene in mijn voetzolen. Hij zei iets over de toeslagenaffaire die als een zwarte bladzijde de geschiedenis in zou gaan, en drukte intussen vol op de pijnpunten. ‘Zachter!’, gilde ik.

Een zwarte bladzijde, dacht ik. Dat ben ik natuurlijk. Een droevige, rampzalige periode. Zwarte bladzijden uit de geschiedenis, daar wilde echt helemaal niemand aan herinnerd worden. Hoe helder moest een mens het eigenlijk voorgespiegeld krijgen?

‘Wat lig jij hier nou te somberen?’ vroeg mijn vriend. ‘Ik ben een zwarte bladzijde in de krant’, zei ik op huilerige toon. ‘Iedereen wil mij meteen omslaan.’

‘Een zwarte bladzijde hoort er óók bij!’, zei hij. ‘Daar gaat het jou toch juist om, schatje. Heelheid. Goed én kwaad. Jij wilde ons toch behoeden voor eenzijdigheid?’

‘Ik bén de nare gebeurtenis die iedereen het liefst zo snel mogelijk wil vergeten,’ snikte ik. ‘Helemaal niemand op aarde vindt mij straks nog leuk.’

‘Blaas jij jezelf nu niet ietsepietsie op?’

Ook dat nog, dacht ik.

‘Een confrontatie met je schaduw aangaan is geen vrijblijvende hobby, hè?’, glimlachte mijn vriend. ‘Het is een moeizaam karwei. Het stuit op weerstand. Het vergt tijd.’

‘Weet ik heus wel.’

‘Je ziet toch wat er gebeurt met al die zaken die we in de doofpot stoppen?’ Er kwam een betweterig toontje in zijn stem. ’Het is juist belangrijk om je bewust te worden van alle onderliggende patronen. Daar moet je wel naar durven kijken, hè?’

Mijn voeten gloeiden.

Schrijfster Elke Geurts gaat tweewekelijks op zoek naar de duistere kantjes die zich in haar – en ons aller – schaduw ophouden.