Zoveel vriendelijkheid, het wordt Elke Geurts bijna te veel

Het was dag twee op rij dat ik in een staat van complete paniek door de stad fietste. Wat wilde het universum mij zo nodig tonen?

Gisterenochtend hing het leven van mijn laptop – en dus dat van mij – aan een zijden draadje en moest ik hem een dag lang in handen geven van een behulpzame hipster: “Mevrouw, geef uw wachtwoord nou maar. Uw documenten interesseren mij echt niet.”

Vandaag verloor ik mijn telefoon, met alle denkbare pasjes erin, omdat er een gat in mijn te dure Goretex jaszak zat. Ik had geluk. Mijn iPhone was gevonden. Ergens bij een houtgroothandel in de stad, zou ene Bastiaan zei hij, wel eventjes op mij blijven wachten.

De weg naar deze Bastiaan ging niet over rozen. Zonder Google Maps en met stress moest ik drie keer stoppen om te vragen waar ik was. Het verbaasde me dat alle drie de mensen zoveel tijd voor me namen. Het regende hard. En voor de houthandel stond ook Bastiaan, een jongeman met knotje, toch nog kalm op mij te wachten. Naast een elektrische bakfiets met twee zwaaiende meisjes erin. Even wist ik niet of ik al deze aardigheid wel kon verdragen. Maar ik had geen keuze.

Niet veel later zou ik ook nog met racefiets en al keihard op de kinderkopjes kletteren, en weer zouden er van die vriendelijke jongemannen (en vrouwen) toesnellen, die niets dan goeds in de zin hadden. Het was te veel. Het universum toonde mij hier haarscherp dat ik niet alleen was op deze wereld (en dat ik mij daarnaar diende te gedragen). Ik mocht vertrouwen hebben.

De medemens is niet te vertrouwen, tetterde mijn vader alweer in mijn oor.

Ik dacht aan al die keren dat ik zelf zonder op of om te kijken was doorgefietst nadat een medemens mij de weg had gevraagd, al die keren dat ik toe had staan kijken hoe de medemensen vielen en weer opkrabbelden. Voor mijn geestesoog verscheen meteen mijn verwarde bovenbuurvrouw, die na vijftig jaar haar appartement verliet, en die ik moederziel alleen tussen de verhuizers op de stoep had laten staan. Ik had wel een mooi, gevoelig stukje geschreven over hoe eenzaam ze daar stond. Het genereerde veel likes.

Misschien moet ik deze reeks vervelende voorvalletjes beschouwen als een beangstigende voorafschaduwing van de tijd waarin ik de greep op mijn leven voorgoed kwijt zal raken. Het universum heeft mij hiermee de – niet eens zo heel ver wegge – toekomst getoond, waarin ik totaal afhankelijk zal worden van allemaal vriendelijke doch volslagen onbekende gezichten om mij heen. Tot de dag aanbreekt dat ik niemand nog zal herkennen. En alleen die allesverzengende vriendelijkheid over zal blijven. Tenminste: daar moet ik op leren vertrouwen.

Schrijfster Elke Geurts gaat tweewekelijks op zoek naar de duistere kantjes die zich in haar – en ons aller – schaduw ophouden.