Elke Geurts kampt met een cursist die uitspelt hoe geweldig ze vroeger in bed was

Er zit één gepensioneerde, rood aangelopen vrouw in mijn schrijfgroep met een naar hoestje en een zweetsnor. Zij doet als enige niet mee met de schrijfopdracht. Ze heeft haar armen strak over elkaar heen geslagen en zit wijdbeens. Onder tafel moet ik steeds haar knie ontwijken. Het is juist fijn dat ze veel ruimte in durft te nemen, toch?

‘Gaat het wel?’ fluister ik. ‘Of heeft u gewoon geen inspiratie?’

‘Ik heb totaal niks met deze opdracht!’, zegt ze luid.

‘Als u het niet probeert…’

Ze staart alweer het raam uit. Op de gracht vaart een bonkende bierboot voorbij. Ik wou dat ik haar daarin kon mikken.

Het is mijn taak om schrijfcursisten uit hun tent te lokken. Het liefst laat ik ze een kijkje nemen in de kelders van hun persoonlijk onbewuste. Daar waar al die niet-vertelde verhalen borrelen. Daar waar we alles hebben weggestopt wat van onszelf niet mag bestaan. Van onze ouders niet. Van onze omgeving niet.

Maar deze oude vrouw stop ik daar liever voorgoed in weg.

Zodra we het huiswerk gaan bespreken, gloeit haar koortsrode kop op.

‘Ik wil wel beginnen.’

Zij begint, natuurlijk.

Ze leest voor. Met krakerige, hese stem. Tergend traag. Ze proeft haar woorden stuk voor stuk. Als exquise bonbonnetjes.

Ze heeft – denk ik – willen beschrijven hoe zij als jong en lekker wijf alle mannen – dag in dag uit – alle hoeken van de kamer liet zien.

We luisteren braaf.

De beruchte innerlijke criticus heeft nooit vat op haar gekregen. Ze vindt haar eigen tekst kennelijk erg geslaagd. Zou ik die houding niet juist wat meer aan moeten moedigen?

Het mens heeft geprobeerd onder woorden te brengen hoe botergeil ze op een bepaalde nacht was (een halve eeuw geleden). Ze wilde de lezer hiermee vermoedelijk geilheid laten voelen.

Maar wat de lezer voelt is afkeer. Walging. Deernis ook. Voor dit zompige zakje snot.

At least she tried, zou ik toch moeten denken?

De negen andere cursisten (allemaal jongere vrouwen) en ik schuiven stroef op onze stoelen. We zuchten zachtjes.

We horen de clichématige seksuele fantasieën aan van één oude vrouw die ons – tot in de kleinste details – uitspelt hoe ze een kereltje met een lekker kontje in één nacht wel vijf keer knorrend liet klaarkomen. Daags erna kon hij nog niet lopen. Zo ging dat met álle gasten die zij nam.

Waarom ook eigenlijk niet. Niks mis met lust, toch?

‘U was vroeger geweldig in bed’, zeg ik, zodra ze even naar adem hapt. ‘Wilt u dat zeggen?’

‘Een heroïsch moment schrijven was de opdracht?’ Ze kijkt zwetend en kuchend de klas rond. ‘Dit is goed, vind ik.’

Nee, dit is niet goed, vinden wij. Maar wij zeggen niets. Want zij was natuurlijk een man.

Schrijfster Elke Geurts gaat tweewekelijks op zoek naar de duistere kantjes die zich in haar – en ons aller – schaduw ophouden.