Telkens als ik aan een nieuw hoofdstuk wilde beginnen, verscheen de vrouw in mijn kamer. Het maakte niet uit waar ik ging zitten; zodra ik mijn laptop openklapte, was ze er weer. Een jaar of vijftig schatte ik haar. Ze was onafgebroken naar me aan het loeren  Ze was er, maar tegelijkertijd leek de vrouw er niet echt te zijn. Ze was eerder een soort geestverschijning. Donkere materie. Ze weerkaatste geen licht. 
Ik wist meteen dat ik niets met haar te maken had noch wilde hebben, en ik wilde zeker niets ván haar maken. Toch bleef ze zichzelf natuurlijk op niet mis te verstane wijze aan me opdringen. Ik hoefde mijn vingers maar op het toetenbord te zetten of ze legde beslag op me.

‘Zie me dan,’ fluisterde ze, ‘kijk naar me.’

‘Het gaat niet over jou,’ zei ik.

‘Waar gaat het dan wel over?’ Ze grijnsde. ‘Nou? Nou?’

‘Wie jij bent, interesseert me totaal niet.’

Weer die grijns.

Hoe meer ik haar negeerde, des te aanweziger ze juist leek te worden. Ik weet ook wel dat die dingen zo gaan. Maar wie wil er aandacht geven aan een spook? Ze kwam steeds vaker tevoorschijn: wanneer ik op de fiets zat, of onder de douche stond, of met mijn dochters op de bank lag. Op de gekste momenten openbaarde die vrouw zich aan me, alsof ze de Heilige Maagd zelf was. Maar dat was ze zeker niet. Die vrouw was losgezongen van de wereld, van alles en iedereen. En ze wilde iets.