Wie is die vrouw?
Elke Geurts
Het stof van de scheiding is neergedaald en E.G. woont in haar eigen huis met haar twee dochters. Ze is bezig een nieuw thuis te creëren, en daarnaast een leven voor zichzelf op te bouwen met een nieuwe geliefde, wanneer ze ontdekt dat haar ex jarenlang een dubbelleven heeft geleid met een andere vrouw.
Aanvankelijk wil E.G. hier niets mee doen, ze kán er ook niets mee. Deze wending van het verhaal is voor haar te groot, te lelijk en te onbevattelijk. Maar hoe ze ook probeert het verraad te vergeten, op de meest onverwachte momenten duikt het weer op. Dus besluit ze er tóch over te schrijven, om dat wat onder de oppervlakte borrelt en waar we in het dagelijkse leven maar liever niet te veel op letten, bloot te leggen.
Terwijl in de buitenwereld een pandemie uitbreekt en de hele wereld op afstand van elkaar moet zien te blijven, leert zij juist steeds meer op mensen te vertrouwen en dichter bij zichzelf te komen dan ze ooit deed.
Lees een stuk uit 'Wie is die vrouw?'
Telkens als ik aan een nieuw hoofdstuk wilde beginnen, verscheen de vrouw in mijn kamer. Het maakte niet uit waar ik ging zitten; zodra ik mijn laptop openklapte, was ze er weer. Een jaar of vijftig schatte ik haar. Ze was onafgebroken naar me aan het loeren Ze was er, maar tegelijkertijd leek de vrouw er niet echt te zijn. Ze was eerder een soort geestverschijning. Donkere materie. Ze weerkaatste geen licht.
Ik wist meteen dat ik niets met haar te maken had noch wilde hebben, en ik wilde zeker niets ván haar maken. Toch bleef ze zichzelf natuurlijk op niet mis te verstane wijze aan me opdringen. Ik hoefde mijn vingers maar op het toetenbord te zetten of ze legde beslag op me.
‘Zie me dan,’ fluisterde ze, ‘kijk naar me.’
‘Het gaat niet over jou,’ zei ik.
‘Waar gaat het dan wel over?’ Ze grijnsde. ‘Nou? Nou?’
‘Wie jij bent, interesseert me totaal niet.’
Weer die grijns.
Hoe meer ik haar negeerde, des te aanweziger ze juist leek te worden. Ik weet ook wel dat die dingen zo gaan. Maar wie wil er aandacht geven aan een spook? Ze kwam steeds vaker tevoorschijn: wanneer ik op de fiets zat, of onder de douche stond, of met mijn dochters op de bank lag. Op de gekste momenten openbaarde die vrouw zich aan me, alsof ze de Heilige Maagd zelf was. Maar dat was ze zeker niet. Die vrouw was losgezongen van de wereld, van alles en iedereen. En ze wilde iets.
RECENSIES
'Wie is die vrouw? is een roman van onverzoenlijkheid, meer nog dan van wraak. Wat deze roman doet uitstijgen boven een al te menselijke exercitie is de blik die de verteller óók op zichzelf werpt. Geen onverkwikkelijk detail aangaande eigen zwartste gedachten en idiootste handelen lijkt ze achterwege te laten. Wie die vrouw óók is, laat Geurts zien, is een schrijver. En zie die maar de dop weer terug te krijgen op haar pen.'
DE GROENE AMSTERDAMMER
Mooie passages waarin grote vragen hun antwoord vinden in kleine, dagelijkse scènes die geen uitleg behoeven.
TROUW
Geraffineerd en soepel, vaak ook geestig […] In een poging grip te krijgen op wat er van haar geworden is, zet Geurts alles op losse schroeven. Ze stelt vragen en suggereert antwoorden, maar zet nadrukkelijk niets eenduidig vast, ze maakt juist los, woelt om. Ze hecht niets af, tot en met de laatste zin van het boek. Ze onthult onthutsend, geeft de vervreemding een extra twist en overstijgt het puur particuliere. Heel schrijnend en mooi.
NRC ****
De dialogen zijn weergaloos en de roman bevat nu al de beste seksscène van het jaar.
HET PAROOL
Een vernuftig geconstrueerde roman waar niets wit-zwart is, maar alles bontgekleurd en veelgelaagd.
DE MORGEN
Rauw, pijnlijk, absoluut grappig. Geweldige scènes. Moedig en heel slim.
BOEKEN-FM
Het is alleen maar klasse, grote klasse, dit boek.
DE LIMBURGER ****