Het besluit van Dola Korstjens

Elke Geurts

Lees een stuk uit 'Het besluit van Dola Korstjens'

Goed Volk

De kist lag achterin.
De weg werd smaller, het uitzicht weidser, de kleuren helderder. Alsof we zojuist de hemelpoort gepasseerd wa- ren. Aan de rechterkant stond af en toe een villa. Links heu velachtige weilanden, een rivier die door het landschap slin- gerde. Ik was tien jaar weg uit deze omgeving. Lang genoeg om de schoonheid van het platteland in te gaan zien.

In onze geruisloze auto naderden we de bunker van oom Frederique en zijn drie zwijgende dochters. Drie meisjes van negen, tien en elf. Ze zeiden nooit iets in gezelschap. Nergens. Ook op school hielden ze hun mond. Thuis sche- nen ze weleens te praten. Maar niemand anders dan hun vader had dat gehoord. Misschien hadden ze nog nooit iets gezegd.

Mijn man zat achter het stuur. Ik zat achterin, naast de baby van bijna een half jaar. We zouden oom Frederique een kist met wijn gaan brengen als bedankje voor alle baby- spullen die we van hem gekregen hadden. Het had op een dag onaangekondigd bij mijn ouders voor de deur gestaan. Een heel stilleven. Een wieg, een ledikant, een box, een kin- derstoel, dozen met speelgoed, kleren. De kist stond al maanden in onze gang in de hoofdstad. Nu waren we toch op weg naar mijn ouders. Om ze te steunen.

Mijn vader had de piepkuikens al in de oven gezet, we hadden nog drie kwartier. Wij gingen op deze zondag bij ze eten omdat er een buurvrouw dood was neergevallen in de garage. De buurvrouw was nog jong en hoorde bij het straatbeeld. Zo iemand mocht niet ineens dood neervallen. ‘De eerste van onze generatie,’ had mijn moeder aan de telefoon gesnikt. De buurvrouw was eergisteren op de klei- ne dorpsbegraafplaats tegenover mijn ouderlijk huis, vlak aan de drukke rijksweg, ter aarde besteld.
‘Wij ook,’ had mijn moeder gezegd, ‘daar komen wij ook te liggen. En jij. Daar ligt iedereen van ons.’ Op mijn zwijgen had ze geantwoord: ‘Waar had jij ánders willen liggen, Joseetje?’

Nu zaten we nog in de auto als gezin. Vandaag over een week was ik misschien al begraven. Vandaag over een week waren mijn vrienden en familie bezig het normale leven weer op te pakken terwijl mijn lichaam, onder de grond, nog na- trilde door de auto’s die over de rijksweg denderden. De rijksweg was de doorgangsroute naar de snelweg, naar de hoofdstad, waar mijn man woonde met onze baby. Een kleine anderhalf uur rijden bij mijn graf vandaan. Of het graf van onze baby. We waren allemaal ten dode opgeschreven. We hadden haast.

RECENSIES

Met haar stijl, humor en originaliteit hoort Geurts thuis in het rijtje Sanneke van Hassel, Annelies Verbeke en Els Moors. Jonge schrijfsters die de tobbende mens op een hoger plan tillen.’ 

DE VOLKSKRANT ****

Geurts heeft gevoel voor humor die schuilt in de overdrijving. Als het moet tot in het absurde en groteske. Onmiskenbaar getalenteerd.

DE GELDERLANDER ****

Haar verhalen zijn vaak flarden, ineens sta je in iemands leven en ineens ben je er ook weer uit. Heel mooi doet ze dat in “Nomadensnaar”. [...] Gaan de personages nu dood of verzinnen ze dat maar? Geurts laat de lezer denkend achter.

DE GROENE AMSTERDAMMER

Elke Geurts schrijft literaire horror. In haar verhalen worden de angsten van ouders uitvergroot. Maar ze weet de tragiek te doseren. Een debutante met talent.

TROUW

De verhalen van Geurts zijn verontrustend. De lezer identificeert zich met de hoofdpersoon en merkt dat hij alles net niet in de vingers heeft, dat dingen altijd net iets anders gaan dan hij voorzien heeft. [...] Van mij mag Elke Geurts nog heel lang verhalenschrijfster blijven.

NEDERLANDS DAGBLAD

Vooral spannend, geestig en met bijzonder psychologisch inzicht geschreven. [...] De nuchterheid en humor waarmee Elke Geurts tegenwicht biedt aan de zwaarmoedige en lugubere surrealistische kanten van haar proza geven aan hoe rijk en gebalanceerd haar schrijverschap is. Dat nog gevoegd bij haar lef, verbeeldingskracht en de thrillerachtige spanning van haar verhalen, en je kan alleen maar hopen dat deze rasverteller nog veel meer van zich zal laten horen.

NRC ****

De Nieuw Prozaprijs 2008 is toegekend aan Elke Geurts. Zij ontvangt de prijs voor het beste verhaal in 2007 in een Nederlandstalig literair tijdschrift gepubliceerd. Het winnende verhaal De Nomadensnaar verscheen in Lava in maart 2007.

NIEUW PROZAPRIJS 2008