Goed Volk

De kist lag achterin.
De weg werd smaller, het uitzicht weidser, de kleuren helderder. Alsof we zojuist de hemelpoort gepasseerd wa- ren. Aan de rechterkant stond af en toe een villa. Links heu velachtige weilanden, een rivier die door het landschap slin- gerde. Ik was tien jaar weg uit deze omgeving. Lang genoeg om de schoonheid van het platteland in te gaan zien.

In onze geruisloze auto naderden we de bunker van oom Frederique en zijn drie zwijgende dochters. Drie meisjes van negen, tien en elf. Ze zeiden nooit iets in gezelschap. Nergens. Ook op school hielden ze hun mond. Thuis sche- nen ze weleens te praten. Maar niemand anders dan hun vader had dat gehoord. Misschien hadden ze nog nooit iets gezegd.

Mijn man zat achter het stuur. Ik zat achterin, naast de baby van bijna een half jaar. We zouden oom Frederique een kist met wijn gaan brengen als bedankje voor alle baby- spullen die we van hem gekregen hadden. Het had op een dag onaangekondigd bij mijn ouders voor de deur gestaan. Een heel stilleven. Een wieg, een ledikant, een box, een kin- derstoel, dozen met speelgoed, kleren. De kist stond al maanden in onze gang in de hoofdstad. Nu waren we toch op weg naar mijn ouders. Om ze te steunen.

Mijn vader had de piepkuikens al in de oven gezet, we hadden nog drie kwartier. Wij gingen op deze zondag bij ze eten omdat er een buurvrouw dood was neergevallen in de garage. De buurvrouw was nog jong en hoorde bij het straatbeeld. Zo iemand mocht niet ineens dood neervallen. ‘De eerste van onze generatie,’ had mijn moeder aan de telefoon gesnikt. De buurvrouw was eergisteren op de klei- ne dorpsbegraafplaats tegenover mijn ouderlijk huis, vlak aan de drukke rijksweg, ter aarde besteld.
‘Wij ook,’ had mijn moeder gezegd, ‘daar komen wij ook te liggen. En jij. Daar ligt iedereen van ons.’ Op mijn zwijgen had ze geantwoord: ‘Waar had jij ánders willen liggen, Joseetje?’

Nu zaten we nog in de auto als gezin. Vandaag over een week was ik misschien al begraven. Vandaag over een week waren mijn vrienden en familie bezig het normale leven weer op te pakken terwijl mijn lichaam, onder de grond, nog na- trilde door de auto’s die over de rijksweg denderden. De rijksweg was de doorgangsroute naar de snelweg, naar de hoofdstad, waar mijn man woonde met onze baby. Een kleine anderhalf uur rijden bij mijn graf vandaan. Of het graf van onze baby. We waren allemaal ten dode opgeschreven. We hadden haast.