Het schot

Het is de vierde avond op rij dat Madelon Bondy nachtdienst heeft gehad en zo laat nog op haar racefiets door Oost scheurt, als ze ter hoogte van de Molukkenstraat plotseling beschoten wordt en de film die haar leven is van zwart-wit naar kleur verspringt. Ook de volumeknop wordt in één keer wijd opengedraaid. Haar trommelvliezen exploderen. Nog tijdens haar val denkt ze: ik moet iets doen voordat het te laat is, ik moet hier weg, en hoort ze dat er in haar tas – pling – een berichtje binnenkomt. 

Het is alsof ze al die zevenendertig jaar hiervoor geslapen heeft en nu plotseling ontwaakt. Ze is Doornroosje, wakker gekust door de ware liefde.  Maar op het moment van de schietpartij slenteren er alleen vier slungelige jongemannen over het trottoir, een paar jaar ouder dan haar zoon Wolf, handen in hun lage broekzakken, hun hoofden gebogen vanwege de rookontwikkeling. Het is een droom noch een sprookje, het is een kogel. Een verdwaalde neemt ze aan. Ze is geen crimineel. Ze verkeert niet in die kringen en de aanslagen vinden elders in de wereld plaats.

Ze leeft een droomleven - droombaan, droomman, droomkinderen - in haar zelfgebouwde droomhuis aan het water, op een eiland waar alleen hoogopgeleide, creatieve dertigers en veertigers met kinderen wonen die ruimte nodig hebben, maar toch graag in de stad willen blijven.
Het leven in deze vinexwijk is hetzelfde als het leven in elke andere stadswijk, maar dan aangenamer. Beter. Het is met lijn 26 maar tien minuten naar het centrum, maar de zon schijnt feller op hun eiland, de lucht is niet alleen schoner, ook blauwer. Prachtig blauw, azuurblauw. Alsof het hier elke dag vakantie is. De kleuren op dit opgespoten stuk grond zijn meer uitgesproken. Het beeld is scherper. De wereld heeft een hogere resolutie. De gelukkigste plek van heel Europa volgens een hedendaagse Britse filosoof. Al wordt ze nog altijd meewarig aangekeken zodra de naam van haar wijk valt. Mensen kunnen nu eenmaal niet tegen andermans geluk.

‘Ik zou daar nog niet dood gevonden willen worden,’ zegt collega Plasman.