Lastmens
Elke Geurts
Drie verhalen met op drift geraakte mannen en vrouwen die, om dichter bij hun gedroomde leven te komen, de ander aan zich onderwerpen. Zo doet de moeder in het titelverhaal uit pure onvrede met zichzelf afstand van haar driejarige dochtertje, en belet de brave politieman uit Grote voorspoed zijn vrouw een avontuurlijker leven in te stappen. In Retour Carboon ten slotte reist een meisje terug naar haar geboortegrond om zich te wreken op haar doodzieke oom.
Lees een stuk uit 'Lastmens'
Retour Carboon
Mijn schoenzolen ketsen af op de ondergrondse gangen van het K-blok. Ik zie mezelf lopen in mijn gele gewaad. Het lijkt alsof ik met elke stap die ik zet, twee stappen achteruit ga. Mijn tred wordt zienderogen stroever en hoekiger en mijn motoriek steeds meer ongecontroleerd. Beestachtig.
‘Onthoud, Angelique,’ zeg ik streng tegen mezelf, ‘stipt om vijf uur terug zijn in de civilisatie om je kleine meisje op te halen van de bso.’
Mijn ogen scannen kamerdeuren op nummers en namen. Geharnaste wezens met gemaskerde gezichten komen me tegemoet. Hun bewegingen drukken niets uit. Hun lichamen laten geen boodschap door. Maar zelfs het meest uitgemergelde skelet draait zijn platkop naar me om als hij liggend in een ziekenhuisbed, op weg naar de intensive care, voorbijrolt. Ze zijn hier niet bekend met mijn kledingstijl. Hier dragen ze alleen spijkerbroeken en bruine rib.
Als ik het goed begrijp ben ik deze ochtend, nadat ik mijn dochtertje naar school heb gebracht, in een opwelling in de trein gestapt en heb ik de beschaving achter me gelaten om oom Cedric te bezoeken in het ziekenhuis in het zuidoosten van het land; waar ik vandaan kom en waar mijn familie nog woont. In het dorp Carboon, waar alles anders is, het gaat er ruiger aan toe dan in de rest van het land, de mensen zijn er ondoorgrondelijk, dierlijker, omdat ze in een ander tijdvak leven.
Gisteravond aan de telefoon vertelde mama, nadat ze eerst minutieus haar dagen met me doorgenomen had én de dagen van alle andere mensen in Carboon – voor mama is alles nieuws: de nieuwe likdoorn van iemand ter plaatse, de voortgang van de groei van het net ingezaaide gras, de roestplekken op papa’s Honda- brommers – dat het gerucht ging dat oom Cedric ziek was.
Als we eindelijk op zullen hangen, zegt ze: ‘O, en ons Cedric schijnt ziek, doodziek.’
‘Goed zo.’
‘Hij is twee weken geleden met gillende sirenes weg- gevoerd en niet meer teruggekomen.’
‘Opgeruimd staat netjes.’
‘Je hebt het wel over mijn broer,’ zegt mama.
‘Ben er maar trots op.’
‘Wat-ie ook gedaan heeft, het blijft mijn broer.’
RECENSIES
‘Al valt er veel te lachen bij Elke Geurts, een opluchting is het niet. Het echte leven laat zich aldoor niet grijpen. Was het maar waar dat je deze verhalen absurdistisch kon noemen. Maar zo kom je hier niet van af. Dit is veel erger.
VOLKSKRANT ****
Raak én subtiel. [...] Geurts houdt de plot goed in de hand, en draait de klem steeds steviger aan. Ze ontpopt zich daarin als een klassieke verteller, in de heldere traditie van Vonne van der Meer of, langer geleden, Willem Elsschot. [...] Geurts heeft weer een stap omhoog gezet. Dat is waar je na zo’n goed debuut op hoopt.
TROUW
Elke Geurts maakt haar beloftes meer dan waar. Lastmens verontrust. Als alle grote literatuur
DE LIMBURGER ****
Wie aan een verhaal van Geurts begint, kan niet anders dan zich aan haar overleveren: je moet zo’n verhaal wel uitlezen.
NEDERLANDS DAGBLAD ****
Met Lastmens heeft Elke Geurts een flinke sprong voorwaarts gemaakt, en dat terwijl haar eerste boek al zoveel kwaliteit had.[…] Het kan niet anders of haar derde boek wordt een meesterwerk.
FINANCIEELE DAGBLAD
Een geslaagde opsomming van mislukte ontsnappingspogingen, gluiperig onbehagen en geknakte levens.
VRIJ NEDERLAND
Lastmens luidt de eerste stap in van veel verdergaande evolutie.
NRC ****
Geurts bewijst dat ze een stem is om rekening mee te houden.
DE STANDAARD DER LETTEREN