De weg naar zee
Elke Geurts
Op een hete zomerdag sleept Tessa haar zevenjarige dochter in een bolderkar door een zwartgeblakerd duingebied. Een verzengende tocht, waarin ze de zeven jaren met Summer overdenkt. Het meisje is niet haar gedroomde evenbeeld geworden, maar dat heeft Tessa er nooit van weerhouden alles op alles te zetten om het beste uit haar kind te halen: een goede versie van zichzelf. Hoe langer ze door het mulle zand loopt, hoe sterker haar het gevoel van mislukking overvalt.
De weg naar zee is een roman over perfectionisme en het maakbaarheidsideaal. Wat is het gevaar? Wat gebeurt er als we doorschieten in ons streven naar perfectie?
Lees een stuk uit 'De weg naar zee'
Ze zijn op weg naar zee. Dat houdt ze zichzelf voor. Nee, dat zijn ze ook. Ze zou de zooi - kleed, handdoeken, emmer en schep, picknickspullen - toch zeker niet voor niets meeslepen? Daar bovenop ligt haar dochter. Breeduit. Uitpuilend. Pal in de zon. Ze trekt de bolderkar door het hete zand. Het is zomer. Te veel zomer. Nergens een buutvrijplek van de zomer. Summer is zwaar als een betonblok. Altijd al. Zodra ze vervoerd wordt, slaapt ze. Ook al is ze inmiddels zeven.
Ze kan zich bij mij goed ontspannen, denkt ze, van iedereen op de wereld voelt ze zich het veiligst bij haar moeder. Ik moet het als een compliment opvatten.
Ze weet niet meer hoe lang ze hier loopt. Wanneer is ze met bolderkar en al op het paardenpad beland? Haar dochter snurkt nu zwaar. De kno-arts had beloofd dat dat minder zou worden als de amandeltjes geknipt waren, maar dat is dus ook al niet waar, met elke stap die ze zet, lijkt het snurken luider te klinken.
‘Laat het gaan, Tessa,’ zegt ze hardop. ‘Je bent er bijna. Je moet er bijna zijn.’
Tessa stopt even om een handdoek over het gezicht van haar dochter te draperen. Voorzichtig dept ze de kin van het meisje droog. Alle mensen kwijlen in hun slaap. Ze moet de tere huid beschermen tegen de straling. Zon op het littekenweefsel is gevaarlijk. Het veroorzaakt zwellingen en roodheid. Het hoofd hangt over de rand van de kar. Zo'n kinderhoofd kan onvoorstelbaar ver naar achteren buigen.
RECENSIES
De weg naar zee is ondanks de lichte toon een beklemmende roman […] Een moeder onderneemt een helletocht door verbrande duinen in de roman van Elke Geurts. Het is angstaanjagend wat zij met haar dochtertje uitspookt. Maar het echte gevaar komt van binnen. Er zit meer dan genoeg Munro in haar schrijverschap.
NRC ****
Dit begint eng te worden. Deze vrouw is gevaarlijk. De zomerse idylle kan in een zwart drama omslaan. Bij de lezer groeit de achterdocht over deze moeder uit tot de zekerheid dat ze iets probeert te beheersen dat te groot voor haar is geworden.’ […] En dat is het goede van Geurts’ verhaal: ze heeft je zo opmerkzaam gemaakt dat juist die plotselinge nonchalance van de daarnet nog verkrampte Tessa verontrustend is
DE VOLKSKRANT
Een beklemmende, spannende en ontroerende roman die je niet snel vergeet.
DE TELEGRAAF
Het boek maakt in elk geval grote indruk. Wanhoop, schaamte, het vergelijken met andere kinderen, de behoefte tot camouflage en ander moederlijk perfectionisme komen in kort bestek zeer indringend tot leven.
ALGEMEEN DAGBLAD
De rake klappen die zij uitdeelt, zijn vaak verpakt in dialogen. […] Dat het moederschap indringende literatuur kan opleveren wordt overtuigend bewezen.
VPRO-GIDS
‘Met deze eerste roman verankert Geurts zich, na twee verhalenbundels, stevig in het literaire landschap.
VOGUE
Ouders krijgen het kind dat ze verdienen. Tessa bedenkt dit als ze op stap gaat met haar dochtertje Summer. Wat een onbezorgd uitje naar het strand had moeten worden, ontpopt zich tot een tocht van de waarheid. Sterke en spannende roman over grenzeloze moederliefde.’
LINDA
Op een hete zomerdag op weg naar zee met Summer in de bolderkar, verzandt Tessa in deprimerende conclusies over haar leven. Geurts beschrijft die treurnis zo geestig dat je blij wordt van dit verhaal
MARIE-CLAIRE ****
De weg naar zee is geschreven in heel korte zinnetjes. Staccato. Stekelig soms. Koel en observerend. Dat zorgt voor een enorme spanning. Het verhaal greep me bij de strot. […] Wat een gruwelijk spannend en aangrijpend mooi boek heeft Elke Geurts geschreven
LIBELLE
Korte, maar bloedstollende, stilistisch perfecte roman. […] De weg naar zee is een in weemoedige schoonheid gestold, ontroerend moeder-kind verhaal vanuit een samenleving die zegt dat alles maakbaar is.
DE LIMBURGER ****