Mijn dochter (18) zat wit, waterig en warm in de woonkamer. Ze hoestte aan één stuk door. Ik had een vegan-frikandelbroodje voor haar gekocht, een chocoladekoek, handsinaasappels, probiotica en multi-vitaminepillen. Ze volgde  - op luid volume - een online hoorcollege over het uitvoeren van geslachtsveranderende operaties. Terwijl ik nog even de vaatwasmachine aan het uitpakken was en mijn lunchtrommel vulde,  luisterde ik mee naar de glasheldere stem van de ratio. Het bewuste. De dag. Logos. Controle. Licht. Doen. 
De studie geneeskunde wordt natuurlijk nogal geleid door het yang-archetype, dacht ik. Mijn driejarige diepte-psychologie opleiding is heel erg op yin gericht, dacht ik daar meteen achteraan. Het onbewuste. Nacht. Verborgen. Schaduw. Zacht. Zijn. 
Het moest uiteindelijk toch allemaal een combinatie van die twee zijn.
Ik had mijn sportkleding maar weer uitgedaan. Ik kon niet eerst nog drie rondjes rennen, en dan ook nog naar mijn werkkamer gaan. Het was al bijna middag. Het verzorgende moederschap had mijn sporttijd opgeslokt. Dat is helemaal niet erg, zei ik net iets te vaak tegen mezelf. Dat is totaal niet erg. Je kunt niet én moederen én sporten én studeren én een boek schrijven. Het moederschap gaat voor alles. 
Mijn dochters telefoon ging. Ze nam op. Ik stak mijn hand op en bewoog mijn vingers ten teken van afscheid. Dag, dag, schatje, fluisterde ik. Goed voor jezelf zorgen, hè. Altijd goed voor jezelf zorgen! Iemand anders doet het uiteindelijk niet voor je.
Ik trok de voordeur achter me dicht.