De meisjes en ik kijken, als we even kunnen, het jeugdjournaal tijdens het avondeten. De laatste tijd gaat dat niet meer zonder dat het slikken ons op enig moment bemoeilijk wordt. Elke dag nieuwe bombardementen. Aardbevingen. Invallen. Oorlogen. Vluchtelingen. Elke dag is er wel ergens een diep triest kind aan het woord dat haar allerbeste vriendje bij de een of andere raketinslag verloor. We kijken ernaar met onze kommetjes comfortfood op schoot. 
‘Wij hebben geluk dat we in dit deel van de wereld wonen,’ zeg ik maar weer eens.
‘Ik heb wel het idee dat het allemaal steeds dichterbij komt,’ zegt de achttienjarige. ‘Alles.’
‘Voor wie zijn we nu eigenlijk?’ vraagt de dertienjarige.
‘Het zit heel ingewikkeld in elkaar,’ zeg ik en neem nog een hap van de orso. ‘Het heeft allemaal nog met de tweede wereldoorlog te maken.’ 
‘Maar toen Rusland Oekraïne binnenviel, waren we voor Oekraïne toch?’
‘Ik snap ook niet precies wat hier nu allemaal aan de hand is,' zegt de achttienjarige. Met onze ogen samengeknepen kijken we tv.
Op het jeugdjournaal wordt nu uitgelegd hoe het zit met het Israëlisch-Palestijns conflict. Voor mij is dat conflict er al zo lang ik leef. De meisjes hadden nog niet zoveel meegekregen over Gaza. De grootste openluchtgevangenis ter wereld was al tijden niet meer in het nieuws. Alles ging daar z'n ondergrondse gangetje. Ik moet steeds denken aan schaduwwerking en projectie. Wat onderdrukt wordt, komt hoe dan ook in opstand. Dat wat je naar de schaduw verbant, wil gezien worden. Het zal zich blijven tonen. Net zolang tot het wordt erkend. Dat geldt niet alleen voor ons als individu, maar zo werkt het ook op collectief niveau.
‘Dus zijn wij voor de Palestijnen?' zegt de dertienjarige.