We waren vannacht op bezoek bij vrienden van mijn vriend. Zij waren in de keuken aan het kletsen. Ik zat even alleen in hun woonkamer toen plotseling het beentje uit mijn buik stak. Recht omhoog. Het was een wit, mager beentje met een voetje. Vijf teentjes. Ik zat daar in die kamer en bekeek het fiere beentje,  - alsof hij daarbinnen aan het kunstzwemmen was -, vlak naast mijn navel ergens. 
Ik was er wel aan gewend dat er af en toe een een klein stukje baby naar buiten piepte, - vanwege mijn absurd dunne buikvel - maar nog nooit een heel been. Mijn buik zelf deed mij nog het meest denken aan de kloppende fontanel van een pasgeborene. Als je niet oppaste, prikte je zo door het tere vel heen. Dat was gevaarlijk in mijn toestand. Het verschil tussen binnen en buiten was nihil. Ik kon de baby op deze manier nauwelijks bescherming bieden.
Heel even wilde ik mijn vriend roepen om te zeggen dat hij het beentje alvast kon zien als hij wilde. Maar dat deed ik toch maar niet. Misschien wilde hij de baby er dan even uithalen. Het was ook zeker niet de bedoeling dat iedereen de baby al zag. Het jongetje was nog maar zevenentwintig weken in mijn buik en totaal niet klaar om buiten te blijven. Ook al dacht hij daar zelf zeker anders over. Maar hij dacht nog echt als een baby. Hij overzag de consequenties totaal niet. 
De baby maakte het nu wel erg bont vond ik. Met zijn uitgestoken been. 
Heel voorzichtig aaide ik over mijn buik, om haar te controleren op nog meer zwakke pekken. Echt overal zaten wakken. Mijn buik leek een grote gatenkaas. Ik vroeg me af hoe die hele waterballon in hemelsnaam bij elkaar gehouden werd. Ik verbaasde me erover dat er geen water uit de gaten sijpelde als ik liep. 
Het was al met al een nogal precaire toestand.