Het was alweer de veertiende Jung-les. We zaten in een grote kring van zeventien mensen.
‘Heel veel dingen die we vandaag gaan bespreken zijn woordeloos,’ zo begon de docent. 
Meteen zat ik op het puntje van mijn stoel. Hoe gaat ze dat aanpakken? De dingen bespreken waar geen woorden voor zijn. Dat kan niet. Daarom vind ik het ook zo leuk natuurlijk. Woorden geven aan het woordeloze.

We hadden het op zeker moment ook over de verschrikkingen in Gaza. 
‘Het komt gewoon allemaal door die religie,' constateerde ik maar weer eens.  
‘Nou, nee. Wij zijn het conflict zelf,' zei de docent. 'Het staat niet buiten ons.'
‘Nou, nee,’ zei ik, ‘als religie nou niet zo zwart-wit…'
‘Wat er op grote schaal gebeurt, speelt zich niet alleen buiten ons af,’  zei ze. ‘Maar het zit in onszelf. Op kleinere schaal. Alles wat er in de wereld gebeurt, hebben we uiteindelijk zelf veroorzaakt.'
Zo goed en zo kwaad als het ging, probeerde ik iets te zeggen over wat mijns inziens het probleem van elke religie is.
‘Als jij religie beticht van eenzijdigheid, dan moet je dus naar de eenzijdigheid in jezelf kijken,’  zei de docent streng. ‘Hoe is het daarmee gesteld?'