Met mijn oudste vriendin afgesproken bij de Ethiopiër. Met oudste bedoel ik: vanaf de wieg. We hadden elkaar al even niet gezien.  
Toen ze binnenkwam, zat ik er al. Naast mij zaten twee bejaarde vrouwen die maar tegen de ober bleven zeggen niet zoveel honger te hebben. 
‘We hebben niet zoveel honger hoor!’ zeiden ze almaar in koor. Elk gerecht dat op te kaart stond leek hen te groot, te veel, te machtig ook.  
‘O nee, dat krijgen wij nooit op!’ De ober wachtte, kaarsrecht naast hun tafeltje, met zijn opschrijfboekje in de aanslag.
‘U mag het ook mee naar huis nemen als u het niet op kunt?' zei hij na een tijdje. 
Zodra mijn oudste vriendin haar jas had uitgedaan, fluisterde ze: ‘Getsie, straks zijn wij ook zo oud.' 
Ze ging zitten: 'Hi! Wáár waren we ook alweer gebleven?’ Ik vertelde waar ik gebleven was in haar verhaal, en zij in het mijne. Ze vertelde beknopt hoe het  allemaal verder was verlopen met haar ex. Best oké, al met al. In rap tempo vuurde ze daarna de vragen op me af: ‘Hoe is met je boek? Wordt dat geen vervolg? Wat jammer! - Hoe is het nu dan met de man? -  Hoe is het met kind 1 en kind 2 op school? - En hoe is het met de ex? Heeft hij nu weer iets met die vrouw? - Hoe is het met je ouders? - Hoe is het met sporten? Ja, dat is het probleem met zwemmen, hè. Je wordt nat.' Het ging allemaal zo rap dat ik dacht: er mag geen pauze vallen. Ze wil niets laten ontstaan. Er is iets wat nu niet verteld mag worden.
Na het eten waren we moe geworden, en bijgepraat.
Het is soms alsof we allebei onze eigen dramaserie hebben, die we bij tijd en wijlen heel erg op de voet volgen, en soms moeten we even bingewatchen om bij te blijven. We kunnen ook heel gemakkelijk afleveringen overslaan omdat we elkaars serie al heel ons leven kijken. Als we te veel afleveringen niet hebben bekeken, moeten we genoegen nemen met de samenvattingen. De hoogte- en dieptepunten van de afgelopen tijd.
De bejaarde vrouwen schuifelden intussen - al uren leek wel - aan ons voorbij. Met doggybag en al. Op weg naar de uitgang.
‘Getsie, straks zijn wij ook zo traag,’ fluisterde mijn oudste vriendin. 
We keken de twee langzame dames na. Hier kregen we vast een vooruitblik, wist ik (en ik hoopte het maar).  De niet eens zo ver wegge toekomst in.