Een vriendin van mij werd laatst afgewezen voor een functie omdat ze geen persoonlijkheid zou hebben.
 ‘Je bent heel geschikt voor de job,'  werd haar gezegd. ‘Maar jij hebt geen persoonlijkheid. Mensen willen toch wel echt een persoonlijkheid zien.'
De vriendin lachte erbij toen ze het mij vertelde. 
Het leek mij een ultieme belediging. Wie geen persoonlijkheid heeft, is niemand. Hoe durfde iemand zoiets over een ánder te zeggen! Jij hebt geen persoonlijkheid! Stél dat ze dat over mij zouden zeggen?  Ik kookte van woede bij alleen het idee al!
De vriendin zelf vond het nauwelijks een probleem. Het was misschien jammer van die functie. Maar zij twijfelde geen seconde aan haar eigen persoonlijkheid. 
Ik moest denken aan mijn oudste dochter in Italië van de zomer. Hoe ze daar - dag in dag uit - rondbanjerde in haar xxl T-shirt, oversized herenbermuda en op plastic badslippers. Ze was de enige tiener in die bronstige badplaats die nul aandacht kreeg. Er was geen Italiaanse jongen of meid die mijn blonde dochter ook maar één blik waardig gunde. Het deerde haar niet. Daar was ik trots op. Het maakte haar geen zak uit hoe anderen haar (niet) zagen. Mij dus wel.
‘Als je je haren nou eens kamt?’ vroeg ik. ‘Of een leuke knot?’
‘Ze zien mijn potentie gewoon niet, mama.' Ze  zuchtte diep. ‘Ze zijn zóóó dom.'

Waarom ben ik hier de enige die het gruwelijk vindt als mijn vriendin en dochter niet op waarde worden geschat? Welk schaduwstuk van mij is hier aan het werk?
Wanneer heeft iemand een sterke persoonlijkheid en wanneer niet? Bén of héb je eigenlijk een persoonlijkheid?Hoe word je er eentje. Dat lijkt me de vraag. Wat is het eigenlijk?
Een persoonlijkheid hebben, is iets ongrijpbaars. Het is fluïde. Niet vast te pakken. Het is geen stoel of tafel. En daarom ook nauwelijks te benoemen.
In het verzameld werk van Jung bestudeer ik -  met gefronste wenkbrauwen - het hoofdstuk: ‘De ontplooiing van de persoonlijkheid.' 
Persoonlijkheid is een kiem in het kind, die zich alleen door en in het leven geleidelijk ontwikkelt. 

Tot persoonlijkheid kan niemand opvoeden, die dat zelf niet is. 

Het bereiken van de persoonlijkheid bestaat uit niets minder dan de zo goed mogelijke ontplooiing van de totaliteit van een speciaal individu.

Alleen wie bewust ja kan zeggen tegen de macht van de innerlijke bestemming die hem tegemoet treedt, wordt een persoonlijkheid.
 
Persoonlijkheid.Je stijgt op uit de onbewuste identiteit met de massa, als uit een mistbank.

Opstijgen maar dus.