Baby's perspectief

17 oktober 2023

Ik lig op een drempel in ons nieuwe huis te niksen als de bel gaat. Ik hoor eerst papa's lage stem en daarna de hoge stem van mijn tante. 
‘Zo woon je nu ineens hier broer?' zegt ze. 'Dat gaat ook in rap tempo achteruit!'
Ze lachen allebei. Mijn vader vertelt over de man die hij daarnet een babypop zag offeren, op de parkeerplaats  voor ons nieuwe huis. Mijn tante vindt het maar een luguber idee: volwassen mannen die babypoppen offeren op parkeerplaatsen. 
‘Gelukkig was het maar een pòp, hè?' zegt ze tegen mijn vader.
‘Dada.'  Iets anders krijg ik nog niet uit mijn strot.
Ik wilde zeggen dat het helemaal geen offeren wàs wat die man deed, maar verder dan ‘dada’ kom ik dus  niet. Alles is ‘dada’. De meneer op de parkeerplaats voor ons huis aanbàd die babypop dus juist. Alsof het zijn kleine god was. Hij zocht contact met zijn verloren inner-child. Zoiets weet ik gewoon. Zoiets doorgrond ik meteen. Ik weet dingen. Omdat voor mij alles nog één geheel is. 
‘HAI NEEFJE!'  Mijn tante ziet me ook liggen hoor. ‘Hebben ze jou zómaar in een ander huis neergelegd? Wat doén ze allemaal met jou?'
Ze hurkt, zet haar rugtas op de grond, haar hoofd komt dichterbij.  ‘HAI!’ roept ze weer naar mij. ‘HAI NEEFJE. DAAR BEN IK WEER!'
Ik glimlach aarzelend.  Zou ze nou echt niet in de gaten hebben dat ik dat zelf ook wel zie? 
‘Kijk! Ik heb iets voor jou meegenomen neefje!’ Ze graait in haar tas, ze grijnst van oor tot oor. ‘DAT RAAD JE NOOIT!'' 
Het is natuurlijk de rammelaar die ik de afgelopen zondag bij haar thuis onder de bank heb laten liggen. Dat hoef ik niet te raden. Dat weet ik.
Inderdaad. Ze vist de rammelaar uit haar tas. ‘HAD JE NIET GEDACHT, HE?’
‘Dada.' Ik pak hem meteen van haar aan en begin ermee op de grond te slaan. Benieuwd hoe die hier klinkt. Best goed! 
Mijn tante stapt nu over mij heen de woonkamer in en mijn vader mompelt dat ik mij vandaag als een kleine terrorist gedraag. 
‘Ja, je kind spiegelt jou, hè broer?’ zegt mijn tante. ‘Wat jij voelt, dat laat hij zien!'
‘Ja, dat weet ik.' Mijn vader zucht. Hij denkt weer aan de eettafel die hij nog in elkaar moet zetten. Maar met mij erbij heeft hij daar geen tijd voor.
‘Een verhuizing is nu eenmaal behoorlijk stresserend, hè?' zegt mijn tante nu. 
Alsof wij dat zélf niet weten.
 

deel deze pagina