Aan het ontbijt

8 november 2023

In de heel vroege ochtend zitten we eindelijk weer met z'n drieën aan de ontbijttafel. Mijn meisjes en ik. Dit soort gezinsmomenten wordt steeds spaarzamer, tot ze er op zeker moment helemaal niet meer zullen zijn. Zo gaat dat ook met de eitjes van een vrouw.
Maar niemand zegt iets leuks.
Het is nog inktzwart buiten. Het stortregent. De wind giert om het huis. Het zachtgele schijnsel van de hanglamp belicht de ontbijtspullen. Ik wil niet dat alles ophoudt te bestaan.
De jongste (13) bebotert, zwijgend, haar reuzenkrentenbol. Met één oog kijkt ze naar de berichten op haar telefoon. De oudste (18) heeft zichzelf daarnet tussen tafel en houten bank in weten te wringen, en bestudeert nu, met uitdrukkingloos gezicht, wat er allemaal, zo prachtig uitgelicht, voor haar op tafel staat. 
Wat ik daar neer heb gezet: Pindakaas. Appelstroop. Boter. Drie reuzenkrentenbollen in een opengescheurde plastic zak. Speltbrood. Vegetarische kipfilet. Mosterd. 
Nergens veert ze van op, dat is helder. Er lijkt niets van haar gading bij te zitten. Ze drinkt een zuinig slokje water uit het smiley-glas. De jongste bijt in haar bol en kauwt traag. Met tegenzin zo te zien. Ik zal nog eens krentenbollen voor haar kopen.
Ik, hun moeder, (50) - in pyjama, met leesbril op mijn neus - zit aan de kop van de tafel,  blader in de pdf De ouderarchetypen, en bekijk mijn zwijgend kroost.
In zichzelf gekeerde types, zijn het toch. Tegenstellingen. Heel Jungiaans, ook weer. Een donkere en een lichte. Een lange en een korte. Geen idee wat er in die twee omgaat. Ik voel me het meest mezelf met hen erbij. Ze leven de laatste tijd zo ontzettend los van mij. 
De één moet zo naar het een of andere hoorcollege, god weet waar. De ander begint zo dadelijk met een blokuur economie. En weg zullen ze weer zijn. Foetsie. De deur uit. En straks - na al die verplichtingen buitenshuis - dan komen ze weer thuis. Maar niet bij mij. Bij hun vader. Ik zal ze vrijdag pas weer zien. 
‘Mama, ik hoef de krentenbol echt niet meer,’ zegt de jongste op vermoeide toon. ‘Mag ik ‘m laten liggen?"
‘Flikker die krentenbol lekker weg!' roep ik. ‘Flikker al die krentenbollen maar gewoon weg! Ik vind ze smerig. En vrijdag zijn ze oud. En droog.'

Ik buig me weer over mijn pdf. Ik lees: Het moederarchetype bevat twee ambivalente karakters. Aan de ene kant de liefhebbende, goede moeder, aan de andere kant de verschrikkelijke, kwade moeder. De liefhebbende moeder bevat vruchtbare, levenschenkende, voedende elementen. De verschrikkelijke moeder is de verslindende moeder die verstikkende elementen bevat. Deze twee moeders staan symbool voor Leven en Dood.
 

deel deze pagina