Ik hoorde laatst een oefening. Schrijf de drie irritantste dingen op van je geliefde. Iets waar je echt een schijt­hekel aan hebt. Schrijf ook de drie zaken op die je juist enorm bewondert. Nadat je dit gedaan hebt, moet je de naam van je geliefde doorstrepen en op die plaats je eigen naam invullen. Omdat datgene waar je een hekel aan hebt bij de ander (of wat je juist in hem of haar bewondert) altijd te maken heeft met je eigen schaduwzijde. Het is iets in jezelf wat je onderdrukt, wat je niet wilt zien, of wat nooit heeft mogen bestaan van de omgeving waarin je bent opgegroeid.

Ik heb een hekel aan het feit dat mijn geliefde vaak zo nadrukkelijk aanwezig kan zijn en dan ook gekke, onaangepaste dingen zegt in gezelschap. (Terwijl ik juist altijd vreselijk mijn best doe om ‘normaal’ over te komen en niet te veel ruimte in te nemen.)

Ook heb ik er een hekel aan dat hij een sterke mening heeft over dingen en dat hij die mening nogal opdringt. (Ik zou wel meer eigen mening willen uiten.)

Ik heb een hekel aan het feit dat hij zo’n ontzettend onrustige aard heeft. Het ene moment is hij heel blij en volgende moment ineens erg kwaad. (Mijn emoties komen er vaak dagen later met paard en wagen achteraan.)

Ik vind het echt niet leuk dat hij zich ­regelmatig heel onzeker en nietsnutterig voelt. Hij gedraagt zich dan alsof hij helemaal niets voorstelt op deze aarde. (Ik heb dat ook, maar ik probeer me tenminste zo cool mogelijk te presenteren.)

Verder ken ik niemand die zo intelligent, zo sociaal, zo communicatief, zo betrokken, zo eerlijk is als hij en daarbij ook nog eens twee rechterhanden heeft. Hij kan echt álles. Een tomeloze bewondering koester ik voor zijn homo universalisschap. (Zelf ben ik een onetrickpony.)

Ook bewonder ik zijn inclusieve sociale netwerk. Hij heeft veel vriendinnen maar ook veel vrienden. Het is leuk om te merken dat hij erg geliefd is en dat hij altijd voor iedereen klaarstaat. Ook voor mij. (Ik ben een kluizenaar.)

Ik vind het bewonderenswaardig (zeker voor een man) dat hij zo openstaat voor persoonlijke ontwikkeling en dat hij daar ook onophoudelijk mee bezig is. Hij is zeker niet te beroerd om naar zijn vervelende en beschamende kanten te kijken, en die ook ruimhartig te voelen, te erkennen en daarvan te leren. (Ik vind stiekem vaak dat ik het bij het rechte eind heb.)

Wat ik schrijf, zie (en voel) in mijn geliefde, zegt dus alles over mijn verborgen ware zelf. Dat zich nu eenmaal niet graag weg laat drukken. Dus zie ik die verdrongen kanten net zo lang (steeds meer verwrongen) bij de ander terug, totdat ik er bij mezelf naar kijk.